Bedrijfstrauma

Het tegenovergestelde van de natuurlijke reflex. In plaats van rennen omdat het druk is, stil gaan staan om de situatie te overzien. Tot tien tellen als het temperament de leiding wil overnemen. Meer controleren als de resultaten uitblijven terwijl ruimte en vertrouwen nodig zijn.

Zo zie ik dit ook bij dingen die in de geschiedenis van een organisatie fout zijn gegaan. Oplopend van ‘het zit niet lekker hoe het gegaan is’ tot bedrijfstrauma’s.

De natuurlijke neiging is om recht te praten wat (in de beleving) krom is. En daarmee eigenlijk impliciet ontkennen dat het er is. Negeren in schaapskleren.

Vermoeiend en kansloos. Zoiets als een bal onder water drukken. Of voorruit, we hebben het er over gehad en nu de koers op de toekomst. Tot als we er niet over praten dan lijkt het net of het er niet is.

Ik ben tot het inzicht gekomen dat er in dit soort vraagstukken alleen een relatieve quick win kan zijn als het bedrijfstrauma (klein of groot) er volledig mag zijn, letterlijk uitgesproken wordt door iedereen die er annex mee is en niet gewogen of weerlegd wordt door degenen die amper kunnen wachten om weer grote stappen voorwaarts te maken met de organisatie.

Spreek het uit in de overtreffende trap zodat het daarna niet meer te overtreffen is. Wat gezegd wordt is waar voor degene die het uitspreekt, niks meer of minder dan dat.

Het boezemt onterecht angst om de draak lucht te geven. Onterecht omdat de draak juist al zijn vuur moet geven om rustig te kunnen worden. Geef hem lucht. Kijk naar de vlammen en ga er niet in staan.

Dan verliest het zijn kracht en kan het de plek krijgen die de organisatie en de mensen nodig hebben om de blik te richten op de toekomst. Leiders met lef, het doet wonderen. Neem dat van mij aan.

Met een groet van Frijman